czwartek, 20 lutego 2014

20.02.2014

Nie wiem co teraz piszę i w jakim jestem stanie, nie wiem co dzieje się na około, wiem tylko że jestem, ale po co, gdzie, jaki w tym cel? Po prostu jestem. Ostatnio myślałam o snach. I o życiu. Sny wydają się długie. Życie wydaje się długie. Budzimy się. To tylko sen, który trwał parę sekund (no bo podobno człowiek śni chwilę przed przebudzeniem, tak?). A co, jeśli życie też jest chwilą? I nie mam na myśli porównywania naszych marnych 70 lat życia do 4 miliardów lat istnienia Ziemi. Ale ogólnie. Co jeśli ktoś gdzieś kpi z nas, naszym przejmowaniem się, walką jak dzikie zwierzęta o głupią posadę w pracy?
Bolą mnie palce. Za mocno przyciskam klawisze. Coś już się dzieje.
Wyobraziłam sobie sytuacje, która byłaby niesamowicie fantastyczna, jeśli okazałaby się prawdą. I wiesz co? Ja w to wierzę. Rodzimy się- a to początek snu. Życie to sen. A śmierć to przebudzenie. I dalej żyjemy dalej. Bo przecież bywa tak, że w śnie nie zdajesz sobie sprawy, że to sen. I budzisz się z fistaszkiem zamiast mózgu i nie wiesz o co chodzi. A może życie to sen. A może obudzę się i będę dalej 8-letnią dziewczynką bijącą swoich kolegów, bo ich nienawidzi. Bo nienawidzi nikogo. Bo od małego ma przeczucie, że coś jest nie tak.
Coraz ciężej mi się piszę. Dużo pomyłek.
Może życie to ostrzeżenie? Może po śmierci czeka nas kolejne życie, ale nie w niebie i z aniołkami, ale normalne, w tym samym miejscu, tyle że od początku? Ja bym zmieniła dużo. Chociaż jak pomyślę CO dokładnie bym zmieniła, to nic. Bo wszystko co się działo-nie miałam  na to wpływu. Może jedynie spróbowałabym wcześniej tych cudownych rzeczy po których mam wenę. I nie ufałabym nikomu.

Nie dam rady.

wtorek, 11 lutego 2014

11.02.14

   Mam ochotę zrobić coś dziwnego. I nie mówię o chodzeniu z cyckami na wierzchu, bo to jest przerażające i chore, ale coś po prostu dziwnego. Coś, czego na co dzień się nie robi. Najsmutniejsze jest to, że jak pomyślałam o "czymś dziwnym", to pierwszą myślą w mojej głowie było podejście do sprzedawczyni w sklepie i zapytanie jej, jak mija dzień. Czy miała miłych klientów. Teraz nikt tak nie robi. I z drugiej strony wcale mnie to nie zaskakuje, bo gdy zapytałam o 2 w nocy taksówkarza, czy ma spokojną noc, to odburknął coś (zgaduję, że było to "tak") w taki sposób, że miałam ochotę zaproponować mu syrop na odkrztuszanie. 
Nawiasem mówiąc, jak pomyślałam o słowie dziwny, to zaczęła mi lecieć w głowie piosenka People are strange. Coś w tym jest.
Wracając do tematu, wpadł mi do głowy pomysł, którego nie umiem ubrać w słowa. Wykiełkował w głowie, ale nie ma żadnej formy, żadnego kształtu. Myślę, że jak dowiem się, co to jest, to dam znać. 

   I wiesz co? Wszystko będzie dobrze. Wiem, że to brzmi pusto, bo to, stwierdzenie wykorzystywane przez każdego podczas klepania po plecach. Ale tak będzie. Może nie dzisiaj, na pewno nie dzisiaj, ale będzie. I mimo, że czas dłuży się bez litości, to mimo wszystko jest dobrym przyjacielem. Leczy rany. 

poniedziałek, 3 lutego 2014

Jedna zmiana w życiu rodzi nowe perspektywy. Diametralna decyzja, która pozwala szerzej otworzyć oczy i żyć, jak chce się żyć. Bez patrzenia na kogoś. Mogę być teraz kim chcę być od zawsze. Chcę upijać się tanim winem, eksperymentować ze swoim ciałem, ze swoją przyszłością. Nie będę prawnikiem i nie będę zarabiać paru zer po cyfrze. I co z tego? Czy nie mogę żyć biednie, zbierając na różne przyjemności, ale cieszyć się życiem? Zwiedzić Kubę. Tańczyć na ulicy, uciekać przed socjalistami i kupować pamiątki z Fidelem Castro. 
Chcę być sobą. Bez ograniczeń.

niedziela, 2 lutego 2014

Niejednokrotnie zostaliśmy oszukani. Przez sprzedawczynię z osiedlowego sklepu, koleżankę ze szkoły czy babcię mówiącą, że nie, że przecież nie jesteś wnusiu taka gruba, ważysz tylko milion kilogramów. Kłamstwo trwało przez chwilę, tydzień, jakiś czas. W końcu dowiadujemy się, to nie może trwać wiecznie... Chyba, że jest dobrze kamuflowane. Ukrywane w głębi siebie, przykryte grubą warstwą fałszu i wazeliny. Prawie trzy lata. Tyle trwało oszustwo wobec mnie. Codziennie, w każdej minucie naszego życia kłamstwa wywiercały we mnie dziurę, którą nazywałam uczuciem. Boli. Czuję się, jakby praktykowano na mnie akupunkturę, która bynajmniej nie ma działania leczniczego. Wiem, że teraz będzie lepiej. Czasami są sytuacje, które wydają się pozytywne i wzbudzają w nas uczucie szczęścia, mimo że zdajemy sobie sprawę, że przecież coś jest nie tak. I jak to zmienić? Ano nijak. Tego nie da się zmienić. Szczególnie, gdy masz tak jak ja stany lękowe, które piętrzą się z dnia na dzień, nie pozwalają Ci normalnie egzystować, wymuszają płacz i rezygnację. Ale trzeba żyć dalej. Czas leci, wskazówki zegarka tykają niemiłosiernie głośno. Siostry rosną. Decydujący moment w moim życiu niedługo nadejdzie, więc nie ma teraz czasu na myślenie. No, może jeszcze dam sobie tydzień.