Eurotrip #2.

Eurotrip

""

Jest pewna przyjemność w lasach bez ścieżek. Jest upojenie na samotnym wybrzeżu. Jest społeczność gdzie nie ma intruzów, przy głębokim morzu i muzyce jego szumu. 
Nie człowieka kocham mniej, lecz naturę bardziej.

Tak mi ten cytat pasuje.

   Nie jest lekko. Co ja mówię, jest cholernie ciężko. Brak czasu dla siebie, brak czasu dla bliskich, brak czasu na cokolwiek. Nawet na sen i jedzenie. Jedna, druga, a może już ósma butelka burna, co chwila kubek z kawą. Tak, to jest moja codzienność. Przyjaciele mają do mnie pretensje, bo nie spotykam się z nimi, ale to jest naprawdę ciężkie, gdy każdą wolną chwilę przeliczam na małą porcję snu. Jeszcze nigdy tak nie tęskniłam za szkołą, ale to już niedługo. Będzie lepiej, systematyczniej. Kierunek studiów już ogarnięty, miejsce i mieszkanie również. Teraz tylko wziąć się za siebie i nie spieprzyć jak ostatnio. O ile przeżyję do września, a szczególnie do maja, bo to, co się dzieje jest powyżej mnie. Czuję się jak neptyk, często mam wrażenie, że ten świat, w którym jestem nie należy do mnie, jest pożyczony. Że zamieniłam się z kimś miejscami. To naprawdę nie jest przyjemne. Szczególnie, gdy jestem oschła dla bliskich bo zapominam o więzi nas łączącej.
   Ale ten miesiąc nauczył mnie pewnej rzeczy. Inwestować w siebie i piąć się w górę, niezależnie od innych. Moja przyszłość będzie sięgała dalej niż praca na kuchni w sezonowym barze.

   Czasami za szybko się poddajemy. Przekreślamy swoje możliwości, zanim spróbujemy. Dlaczego? Tak naprawdę sami siebie nie znamy. Nie wiemy, na co nas stać, co jesteśmy w stanie zrobić. Myślimy, że się nie uda, że nie ma innego wyjścia. A życie, a raczej my sami, nas zaskakuje. Bo to od nas wszystko zależy. Nie ma sensu modlić się, odprawiać tańce wokół ogniska czy prosić o pomoc babcię ze strony mamy. Trzeba liczyć tylko na siebie, starać się, ale podchodzić do wszystkiego z dystansem. Staram się nie angażować, nie wkładać we wszystko całego serca. Gdy odniosę sukces, czuję zaskoczenie i radość. Gdy poniosę porażkę nie czuję nic, bo tego się spodziewałam. Naprawdę dobre podejście, jeśli nie masz ochoty na uświadamianie sobie, jak bardzo jesteś beznadziejny.
   Może dlatego teraz właśnie czuję się (prawie)szczęśliwa.




GiGi, pamiętaj, że żyjemy tylko dla siebie. Jeśli to, co robisz, nie idzie w parze z tym, co kochasz, lepiej zmień to, zanim będzie za późno.

"Jezus Maria, nie ogarniam"

   Chciałabym się czymś przejmować. Poczuć strach, złość czy przerażenie. Dlaczego te uczucia są mi tak obce? Czuję nóż na na gardle, ale nawet fakt zbliżającej się wielkimi krokami porażki nie motywuje mnie do wzięcia się za siebie, do walki o swoje dobro. Mama niedawno wyrzuciła mi w złości, że nawet głupie robaki czy meduzy mają instynkt samozachowawczy. A jej najstarsza córka tego nie posiada. Wiem, że rodzice czują się, jakby odniesli porażkę wychowawczą.
   Ale czy moje priorytety muszą być jak Twoje?

"Cholerne pieniądze. Zawsze w końcu człowiekowi ością w gardle staną."

"Bardzo Cię lubię, ale nie mogę tego zrobić. Musisz sama załatwić tę sprawę dotyczącą 100zł z Twoją mamą." Bardzo Cię lubię, ale gdy chodzi o pieniądze, to już jesteśmy wrogami. Jak napisał Salinger - "Cholerne pieniądze. Zawsze w końcu człowiekowi ością w gardle staną.". Tak naprawdę od najmłodszych klas szkoły podstawowej uczą nas, że całe życie polega na pogoni za pieniędzmi. "Ucz się, bo nie znajdziesz sensownej pracy i będziesz rowy kopał!". Dlaczego nikt nie mówi, że należy się uczyć, aby nie być ciemnotą, aby w towarzystwie zabłysnąć wiedzą, aby znać przyczyny obecnego stanu rzeczy, co, skąd i dlaczego? Nie, bo po co. Ucz się, bo nie pójdziesz na studia. Ucz się, bo nie będziesz miał co jeść. Czyli idąc tym tokiem myślenia, jeśli masz bogatego tatę i wyuczony zawód syn, to nie musisz zaczynać szkoły, bo przecież pieniądze masz zapewnione? Możesz być prostakiem, który nie umie się wypowiedzieć, bo przecież masz gruby portfel. Nie wiem, czy to świat jest dziwny, czy to ja po prostu nie potrafię zrozumieć systemu wartości i funkcjonowania naszej krainy mlekiem i miodem płynącej. 

Utopia

    Popołudnie, wracam ze szkoły. Jestem nietrzeźwa, ledwo idę. Na osiedlu spotykam kilkoro znajomych, którzy przyszli z zamiarem alkoholizacji. Świetnie, ja już po. Mój wzrok przykuł kolega A., który trzymał kilka wieszaków ubrań. Podchodzę i pytam, kolego, o co chodzi? Ten odpowiada mi, że znalazł u mojej siostry w torbie i podejrzewa, że ukradła mu je ze sklepu. Spojrzałam na metki, hola hola, one są od mojej babci z USA. Wzięłam je i poszłam do domu,   po drodze zgubiłam kilka z nich, musiałam po nie wracać, schylać się, kręciło mi się w głowie.

   W końcu doszłam do domu. Od razu położyłam się spać, ale nie dane mi było się wyspać. Siostra grała na cymbałkach, tata smażył kotlety. Norma. Zadzwonił telefon, kolega z Warszawy. Opowiada mi, jak wygląda jego dziwne życie, ale w sumie jest w porządku. Fajnie kolego, ale daj mi spać. 

   Dzień następny, centrum mojej mieściny. Pokłócona z rodzicami wychodzę z biura podróży, w którym byliśmy. Wypada mi telefon, tata go kopie, ja za nim biegnę i oboje wpadamy pod samochód. Na szczęście było na tyle dobrze, że za kilka dni znaleźliśmy się w Kraju Wolności, czyt. Holandii. Piękna kamienista uliczka, spokojna. Padał śnieg, ale było ciepłe. Nagle rodzice prowadzą mnie do jakiegoś wielkiego domu jak z marzeń i okazuje się, że przez 18 lat nie powiedzieli mi, że mamy tak cudowny dom, w tak cudownym miejscu. Szybko wyjęłam swojego samsunga i zrobiłam zdjęcie na Instagram. Efekt Willow i jest artystycznie. Wchodzę do domu, a tam cała rodzina: babki, ciotki, wujki, jakieś dalekie stryjki i inne takie. Szkoda, chciałam odpocząć, zapalić, pozwiedzać. Ale jak już są, to trzeba to wykorzystać. Każdy miał na sobie bluzki w cekiny, dopasowałam się do motywu i włożyłam sukienkę w takową "ozdobę". Okazało się, że moja mama zabrała nas wszystkich tak daleko z powodu ich rocznicy ślubu. Takie rocznice to ja lubię, a nie jedzenie schabowego w restauracji, gdzie ciocie pytają "taka pannica i nie ma kawalera?!". No ale kontynuując. Tuż za domem ujrzałam garaż. Pomyślałam, że skoro dom jest taki świetny, to i zawartość garażu musi być niezła. Jak myślałam, tak było. W środku stał dziwny samochód bez budy i gazem na miejscu sprzegła i na odwrót. Nie przeszkadzało mi to, pojechałam. Bylo trochę ciężko i ślisko, znosiło mnie  z prawej do lewej. Nagle przejeżdża obok mnie policjantka i przez megafon (po polsku) mówi: "Proszę się zatrzymać!". A ja nie mam przy sobie dokomuntów. Podjechaliśmy pod dom, a tam moi znajomi z Polski, którzy piją sobie z moimi dziadkami. Jaka słodka integracja. Poszłam do środka wziąć niezbędne papiery, jednak wychodząc nie wiedziałam, w którą stronę iść, bo ten dom miał cztery wyjścia i każde prowadzi gdzieś indziej. Zdezorientowana wybrałam oczywiście najgorszą opcję z możliwych. Musiałam iść obok holenderskiego Kauflandu, przy holenderskiej fabryce nissana. Po drodze spotkałam jakąś kobietę z dzieckiem, która szła ubrana na beżowo, w pierwszym momencie pomyślałam, że jest naga. Poprosiłam, żeby zrobiła mi zdjęcie na tle gór. Telefon wpadł jej do śniegu, byłam zła, że na tak spokojnej dzielnicy spotkałam taką lelaczkę. Okazało się, że idziemy w tym samym kierunku. Więc jak koleżanki, ramię w ramię, brnęłyśmy przez śnieg. Nagle kobieta się zatrzymała i pokazuje palcem "to mój dom". Spojrzałam, a to nie dom, a "dom". Meble okryte folią. Zrobiło mi się jej tak szkoda, że aż przyjęłam jej zaproszenie na herbatę z myślą w głowie "zamarznę!". Okazało się, że jest ciepło w środku, a kobieta nie jest taka zła, jak z początku mi się wydawało.

   Nagle znalazłam się w Polsce. Ze złości otworzyłam oczy. Wstrętny budzik.

Najnudniejszy człowiek świata

   Tak się ostatnio zastanawiałam, w sumie każdy się nad tym zastanawia, nad moją przyszłością. W podstawówce chciałam być fryzjerką i kosmetyczką, następnie archeologiem. W gimnazjum w mojej wyobraźni byłam najlepszą nauczycielką j. polskiego, w pierwszej klasie liceum byłam cenionym fotoreporterem. A teraz? Teraz jestem przyszłą maturzystką, która nie wie, co zdawać, która nie wie, czy w ogóle podejdzie do matury. Jak to wszystko się zmienia. Teraz znowu wróciłam do wizji fryzjerstwa, tylko tym razem w Holandii. Wyjazd z mężczyzną mojego życia, psem i dwojgiem przyjaciół to moja teraźniejsza wizja. Tak, jak mój wiek idzie w górę, tak moje ambicje spadają w dół i osiągają poziom egzystowania mojego psa, czyt. podłogi. Co prawda internet jest śmieciem, który w pewnym stopniu przeszkadza w egzystowaniu, ale z drugiej strony pokazał mi, jakie jest życie. Jakie perspektywy na życie mają osoby z małego miasta, a jakie ludzie, którzy mają możliwość wyjazdu i rozwoju. Kiedyś chciałam być baletnicą. W sumie mogłabym nią być, jakieś wyczucie rytmu mam, posturę również nie najgorszą, ale miejsce mojego bytowania ograniczało mnie do tańca towarzyskiego, co dla mnie jest trochę nudą. 
   W sumie wszystko jest dla mnie nudne. A może to ja jestem nudna? Może to moja wina, że nie mam żadnych sensownych perspektyw na życie? Może po prostu powinnam się wziąć za siebie, dopóki mam czas, aby się wyrwać z prowincjonalnego miasteczka i uciec gdzieś, gdzie będę osobą anonimową, gdzie nikogo nie będzie interesowało, co, z kim i kiedy? Pytań jest dużo, ale odpowiedzi udzielić może jedynie życie. 
   Papieros się kończy, a ja wychodzę. Moja przyszłość nadal nie wie, jak będzie wyglądać. Będę podróżować.

♀♂